Standplaats wuhan

Vanmorgen klonken er flink wat stemmen in de flat. Nieuwsgierig als we waren, besloten we een kijkje te nemen.

Boven ons bleek een bruidegom bezig te zijn met het ophalen van zijn bruid. Maar er was een klein obstakel: de bruid had zich in de slaapkamer verschanst. Terwijl vrienden en familie luidkeels aanmoedigingen riepen, probeerde de bruidegom haar te overtuigen de deur open te doen. Uiteindelijk gaf ze toe en liet ze hem binnen. Maar daarmee was het probleem nog niet opgelost. De bruid, volledig aangekleed, zat op het bed – zonder schoenen. En dus begon de zoektocht in het huis naar de ontbrekende schoenen. Zodra ze werden gevonden, moest de bruidegom deze 'kopen' van degene die ze had gevonden. En dat ging niet bepaald voor een zacht prijsje.

Met de bruidsmeisjes als getuigen en een beetje hulp van een bruidsjonker, droeg de bruidegom zijn bruid uiteindelijk de flat uit naar de wachtende auto. Het gezelschap vertrok daarna naar een restaurant voor een feestmaal. Na het feest volgt nog een belangrijk gebruik: de bruidegom neemt zijn bruid mee 'naar huis'. In China is het namelijk een traditie dat je pas kunt trouwen als je een eigen huis hebt.

Als westerling wandelde ik, samen met mijn echtgenote, zomaar binnen bij dit gezin. Mijn fototoestel en het continu flitsen bleken totaal geen bezwaar. Sterker nog, ik kreeg zelfs een drankje en een hapje aangeboden. In alle eerlijkheid, waar in Vlaanderen zou dat zomaar gebeuren?

Vind je dit artikel waardevol of heb je vragen of andere ervaringen?  Je kan het mij laten weten door een reactie te plaatsen. Je email-adres is verplicht, maar het wordt niet getoond op de website.

plaats een reactie